จากเป็นคนที่เดินทางบ่อยและชอบถ่ายรูปแนววิถีชีวิต จึงมีโอกาสไปถ่ายภาพในสถานที่ๆ หลากหลายแต่ใกล้ตัว เช่น วัดวาอาราม หมู่บ้านและชุมชน โดยจะเน้นเรื่องแสงเงาเป็นหลัก บางครั้งการมองหาตัวแบบก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เช่นการไปไม่ถูกเวลาหรือไปในที่ๆ ไม่ค่อยมีคน เมื่อไม่มีตัวแบบก็จะเริ่มมองหาภาพที่ถ่ายอะไรง่ายๆ แทน เพื่อมิให้เสียเวลา เริ่มมองหาสิ่งของ ฝาผนัง อาคาร ที่มีอะไรดูแปลกๆ หรือไม่ก็เลือกมองสิ่งต่างๆ ที่ดูเหมือนจะแสนธรรมดาเหล่านั้นในมุมมองใหม่ โดยอาศัยจินตนาการ ประกอบกับการถ่ายทอดอารมณ์บางส่วนเข้าไปในสิ่งของหรือสถานที่นั้นโดยไม่ต้องมี subject ตัวแบบ และบ่อยครั้งที่เริ่มหันมาคิดว่าถ้าสิ่งเหล่านั้นมีชีวิต เราจะถ่ายทอดเขา (สิ่งเหล่านั้น) ออกมาอย่างไร ให้ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมา เมื่อเริ่มถ่ายภาพบางภาพกลับมาแล้วมันมองดูเหมือนใบหน้า เริ่มต้นด้วยอารมณ์ขัน จากนั้น เริ่มมองหารูปทรง แสงเงา และเลือกจังหวะมุมมองที่เหมาะสม สร้างสรรค์งานในโครงการนี้ออกมา โดยเพิ่มอารมณ์ให้แก่ใบหน้าเหล่านั้นให้หลากหลายขึ้น ทั้งอาจจะดูสับสน น่ากลัว หรือกระทั่งดูน่ารัก ก่อนหน้าก็ไม่ได้คิดว่ามันจะเป็นโครงการหรือจัดอัลบัมได้ แต่สิ่งที่เราทำซ้ำๆ กันต่อเนื่องในเวลายาวนานกว่าสองปี มันทำให้เราเริ่มมองเห็นว่า อะไรก็สามารถถ่ายภาพได้ มันมีมุมที่ดีที่สุดของมันอยู่เสมอ สิ่งที่เราเราอยู่นั้นหากพูดได้ก็คงจะบอกเราว่า คุณสามารถหาพวกเขาเจอได้เสมอไม่ว่าที่ไหน ขอแค่เราเริ่มต้นที่จะมองหาและใช้จินตนาการให้สร้างสรรค์
 

เลนส์ที่เลือกใช้บ่อยสุดคือระยะ 50mm บน full frame เทคนิคที่เลือกใช้บ่อยและง่ายสุด จะเป็นเรื่องมองหาเส้นสายที่ให้องค์ประกอบพื้นฐานเป็นรูปหน้า ส่วนใหญ่จะเป็นตัวอาคารบ้านเรือน ช่องประตูหน้าต่าง ยากขึ้นมาหน่อยจะเป็นเรื่องจังหวะและแสงเงาที่สะท้อนหรือทำมุมเป็นรูปหน้า และส่วนที่คิดว่ายากที่สุดคือภาพที่ซ่อนเร้นหรือแฝงอยู่บนแบ๊คกราวนด์อย่างอื่นที่ต้องใช้การเพ่งพินิจและหรือใช้จินตนาการเป็นพิเศษ เท่าที่ลองถ่ายมาดูคิดว่าเป็นอะไรที่สนุกและท้าทายครับ มันทำให้สถานที่หรือสิ่งของดูมีชีวิตชีวาขึ้นมา เราไปไหนก็ไม่ต้องกลัวว่าจะเจอหรือไม่เจอตัวแบบอีกต่อไป แปรวิกฤตให้เป็นโอกาส และทำให้เรารู้สึกเคารพในสถานที่ๆ ที่เราไปเยือนเสมอ บางทีเราก็รู้สึกว่า มีบางสิ่งจับจ้องเราอยู่ และกำลังลุ้นว่าเราจะหาเขาเจอหรือเปล่า